magia | teomachia

O mocy ogólnie

Magia jako taka w świecie Teomachii nie istnieje, jednakże prości ludzie w taki właśnie sposób odnoszą się o nadzwyczajnych mocach, którymi władają. Zdolność ta jest niczym innym jak błaganiem bogów o cuda. Dlatego właśnie kiedy osoba chce skrzesać ogień zwraca się do Urista, natomiast aby powalić wroga prosi o pomoc Pursana. Każdy z bogów odpowiedzialny jest bowiem za jeden z pięciu żywiołów. Obecnie niemożliwe jest korzystanie z żywiołu ziemi oraz wiatru, gdyż zarówno Grishva jak i Medorin są martwi. Wraz ze zniszczeniem Szeptucha delikatna struktura mocy zaburzyła się, wiele zwykłych osób mogło częściowo utracić swoje umiejętności.

Wszystkie prośby wznoszone są do bogów w ich własnym języku, zwanym Boskim Językiem. Cały język składa się z słów bogów. Po śmierci Szeptucha bogowie jednak nie zawsze są w stanie usłyszeć prośby ich wyznawców. Monastyriusze szybko znaleźli sposób, aby wzmocnić tą koneksję, używając do tego Syberytu. Aby jeszcze bardziej zwiększyć szansę na to, że patron ich zrozumie znacznie zgłębili oni strukturę całego języka, formułując proste zdania, a nie tak jak wcześniej zlepki słów.

Zdolności paramiagiczne

Niekiedy moc objawia się w ludziach bez użycia języka bogów, zdolności takie nazywamy paramagicznymi. Są to przeważnie moce siedzące w głębi człowieka, przekazywane z pokolenia na pokolenie. Mocami takimi na przykład jest:

widzenie i rozmowa ze zmarłymi,
leczenie ran za pomocą dotyku,
wyczuwanie złóż minerałów,
wieszczenie.

Przeważnie osoby takie cieszyły się poważaniem i uznaniem, często jednak były też odludkami i dziwakami, których odtrąciło społeczeństwo.

Używanie Mocy

Każda z próśb musi być sformułowane w taki sposób, aby wyraźnie wyrażało to co chce osiągnąć proszący. Mówiąc zatem:

“O Uriście, stwórz kulę ognia.”

Mag jest w stanie stworzyć potężny pocisk stworzony z ognia. Jako że ogień jest domeną Urista, ważne jest zwrócenie się właśnie do niego.

Poszczególne domeny należące do bogów:

ogień - domena Urista, najczęściej używana przez jego kultystów. Niegdyś uważana jako symbol oczyszczenia, teraz jest tożsama z śmiercią i zniszczeniem.
woda - domena Haruviel, bardzo często spotykana wśród elfów. Jest zazwyczaj utożsamiana z leczeniem oraz roślinnością. Po ożywieniu bogini jest ona skłonna do wysłuchiwania ludzkich próśb.
ziemia - domena Medorina, stosowana głównie przez krasnoludów. Zazwyczaj powiązana z siłą i niszczycielską magią ziemi. Obecne niespotykana ze względu na śmierć boga.
powietrza - domena Grishvy, najczęściej praktykowana przez orcze plemiona. Po zdradzie boga, orcze plemiona zaczęły czerpać siłę z próśb do Urista. Obecnie nawrócone klany zwracają się do Aariela.
moc - domena Pursana, do którego zwracają się głównie ludzie. Dzięki niej są oni zdolni do dokonywania niemożliwych rzeczy.
światło - domena Aariela. Wcześniejszy patron ładu z racji swojego osłabienia podzielił swą moc z Quartiesem, który włada od tamtej pory mocą cienia. Jako że jest to dosyć nowa domena, uczeni dopiero zabierają się za jej badanie. Mimo to znane jest kilka słów boga, którymi można się zwrócić do tych właśnie bóstw.

Gramatyka

Jak w każdym języku, w boskiej mowie występują podstawowe zasady gramatyczne. Są one od lat zgłębiane przez uczonych w monastyrze, natomiast niedawno dopiero zaczęły być szeroko stosowane.

Większość próśb składa się z 3 części:

zawołania do boga + czasownika + rzeczownika

Przykłady:

Uriście, spal wroga.
Pursanie, odepchnij wroga.
Haruviel uzdrów człowieka.
Pursanie, ożyw golema.
Aarielu, pobłogosław oręż.

Rzeczowiki

W boskim języku każdy z rzeczowników w mianowniku kończy się na literę -o. Dzięki temu możemy łatwo określić, czy jakieś słowo jest rzeczownikiem. Każdy z rzeczowników odmienia się w prosty sposób.

W przypadku liczby mnogiej dodajemy na sam koniec końcówkę “-s”.

Aby łatwiej to zobrazować weźmy proste zdanie.

Człowiek mówi.

Dodam tylko że czasownik mówić - remile. W pierwsze osobie (do koniugacji przejdziemy później) brzmi on remilavi, w trzeciej remila. Kolejnym czasownikiem jest widzieć - revive. Natomiast rzeczownik humo - człowiek. “Ad” natomiast tłumaczyć można jako “do”.

Człowiek mówi - Humo remila.

Mówię do człowieka - Ad huma remilavi.

Mówię człowiekowi - Humis remilavi.

Widzę człowieka - Humus revivavi.

Mówię o człowieku - Humum remilavi.

Człowieku! - Humes!

Czasownik

W parze z czasownikiem idzie oczywiście rzeczownik. Zasadniczo znane są dwa czasy - teraźniejszy oraz przeszły, a także tryb rozkazujący. W czasie teraźniejszym czasowniki zaczynają się od przedrostka re-, natomiast w bezokoliczniku kończą literą -e. W czasie przeszłym zmieniamy przedrostek re- na de-. W trybie rozkazującym w liczbie pojedynczej dodajemy końcówkę -mus, natomiast w mnogiej -mis. Gdy temat kończy się na spółgłoskę, dodajemy końcówki to -imus oraz -imis. Często można stworzyć czasownik odrzeczownikowy, dodając przedrostek re- (np. creatio - stworzenie, recretatie - tworzyć).